Υπέρτατη πρόκληση ενόψει του ραντεβού της ΑΕΛ με τον... εφιάλτη της!!!

Όλα καλά και απαραίτητα… Κι η απόδοση ευθυνών για το σημερινό οικονομικό χάλι κι η κριτική για την λειτουργική προχειρότητα και την ανοργανωσιά κι η αγωνία για την απόσυρση των πιστωτικών μηχανών απ’ την ΠΑΕ και την ανυπαρξία κίνησης στα διαρκείας... Από κοντά έρχονται και τα εύσημα για τον ιδρώτα που χύνουν στη Σαμαρίνα τα φιλόδοξα πιτσιρίκια του Ζιώγα. Θέματα όλα τους της καθημερινής μας κουβέντας γύρω απ’ την ομάδα… Αναλώνουν όμως τόσο πολύ τη σκέψη και την ενέργεια όλων μας, με αποτέλεσμα να περνάμε μάλλον στο ντούκου το σημαντικότερο… Το επικείμενο ραντεβού των «βυσσινί» μ’ έναν ιστορικό κίνδυνο, που ελπίζω κι εύχομαι να μην αποβεί μοιραίο και την υπέρτατη πρόκληση που το δυναμιτίζει!!!... 

Στην πρόσφατη άτυπη συνάντηση ημών των δημοσιογράφων με τον πρόεδρο και τον γενικό διευθυντή της ΑΕΛ, ακούσαμε και είπαμε αρκετά. Επ’ αυτών αναγνωρίζω την αγωνία τους για την έλλειψη ρευστότητας και σέβομαι την βεβαιότητα με την οποία δηλώνουν πως «θα βγει η χρονιά». Ομοίως σέβομαι πως πρόκειται για δύο ανθρώπους που στα καλά τους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έδωσαν στην ομάδα χρήματα, την στήριξαν όπως μπορούσαν και δεν έχουν ν’ αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν για τα ΑΕΛικά τους φρονήματα.

Δέχομαι ακόμη και την διαβεβαίωσή τους για την σημερινή διαρκή συμμετοχή του Πηλαδάκη στην έστω πενιχρή χρηματοδότηση της ΠΑΕ, δέχομαι και την αλλαγή πνεύματος στις τοποθετήσεις Λιόντου για την αναγκαιότητα των διαρκείας, αφού στην πορεία είδε και κατάλαβε ποια είναι η κατάσταση. Δέχομαι ακόμη και την αδυναμία άμεσης εύρεσης εναλλακτικής λύσης στο ζήτημα της πίστωσης, όταν η τράπεζα μάζεψε τα μηχανάκια των πιστωτικών απ’ τα γραφεία, γιατί ψάχνοντας το θέμα, ανακάλυψα πως το μεγάλο πρόβλημα του τραπεζικού συστήματος δεν είναι τα μαγαζιά που χρωστάνε, αλλά οι καταναλωτές που χρεώνουν τις κάρτες κι ύστερα ψάχνεις να τους βρεις για να τις καλύψουν. Λέγεται μάλιστα στην πιάτσα ότι δεν είναι μακριά η μέρα που στην αγορά θα μείνουν μια – δυο κάρτες από μια – δυο τράπεζες κι όλες οι άλλες θα κοπούν και θα πάψουν να εκδίδονται!

Όλα δεκτά, τέλος πάντων, υπό την προϋπόθεση ότι θα δεχθούν κι εκείνοι πως δρουν βασισμένοι στο φιλότιμό τους κι όχι στη γνώση της διοίκησης μιας ΠΑΕ σαν την ΑΕΛ, με αποτέλεσμα κάποια οργανωτικά και επικοινωνιακά λάθη να βγάζουν μάτια. Ομοίως, οφείλουν να δεχθούν ότι για να αντιστραφεί το κλίμα της δικαιολογημένης δυσπιστίας απέναντι σ’ όποιον και σ’ ότι αφορά στην ΠΑΕ, θα πρέπει να υπερβούν το αρνητικό πρόσημο (της έλλειψης εμπιστοσύνης κυρίως προς τον Πηλαδάκη) με το οποίο ξεκίνησαν, αποδεικνύοντας συνεχώς την προσωπική αξιοπιστία τους. Ταυτόχρονα, δε, καλό είναι να προστατεύουν την ομάδα από σήριαλ τύπου Ζουρούδη και Δημόπουλου. Στα μάτια του οπαδού της ΑΕΛ, καλώς ή κακώς, είναι ξεφτίλα να μην μπορούν ν’ αποκτηθούν εν μια νυκτί τέτοιου βεληνεκούς παίκτες κι ας υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι κι ας είναι άξιοι οι ίδιοι κι ας προσφέρουν, αν και όταν με το καλό φορέσουν τη φανέλα της. Το θέμα είναι πως ό,τι απαξιώνει το πρεστίζ της ομάδας, απαξιώνει και το ενδιαφέρον του μέσου φιλάθλου για εκείνη…

Εδώ όμως κλείνει η μια ενότητα της υπόθεσης. Εκείνη που λέει ότι ίσως η φετινή ΑΕΛ βρει τον τρόπο να μας εκπλήξει. Χρόνος χρειάζεται και η ατμόσφαιρα στην «πρώτη» της σεζόν έδειξε πως υπάρχει η διάθεση για να δοθεί…

...Γιατί υπάρχει και μια άλλη ενότητα, εκείνη που αφορά στο χθες, που δεν έχει πάψει να κατατρέχει τους «βυσσινί» και για την οποία ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα έχει επίδραση στην φετινή προσπάθεια. Πρόκειται για μια ενότητα που έρχεται όχι απλά να πλαισιώσει, αλλά ουσιαστικά να σκεπάσει και να ορίσει την ίδια την πραγματικότητα της σημερινής ΑΕΛ. Η ενότητα λέγεται ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, κοστολογείται κατά πολύ άνω του φετινού «μπάτζετ» και ο κίνδυνος να μην επιτραπεί στην ομάδα να ξεκινήσει καν τις επίσημες υποχρεώσεις της είναι υπαρκτός!

Λέτε να κινδυνολογώ; Μπορεί… Όπως «κινδυνολογούσα» κι όταν έγραψα το καλοκαίρι του 2010, πως αν η ΑΕΛ δεν πετύχει στην πρώτη της χρονιά στο ARENA, θα ‘χει άσχημα ξεμπερδέματα. Κάτι που το ‘ξεραν ήδη καλά ο Μαρινάκης με τον Μπέο ας πούμε, αλλά το υποτίμησε ο Πηλαδάκης και το αγνόησε ο κόσμος της Λάρισας.

Η ουσία πάντως είναι πως όταν ρώτησα ενώπιον μαρτύρων το νυν πρόεδρο, αν υπάρχει οποιαδήποτε εγγύηση απ’ οπουδήποτε, πως οι προηγούμενες οφειλές θα καλύπτονται χωρίς να επηρεάζουν το φετινό κοντέρ, δεν ήταν σε θέση να δώσει κατηγορηματική απάντηση. Πήρα λοιπόν κι εγώ… χρόνο κι αφού ψάχτηκα σχετικά, κατέληξα στο παρακάτω συμπέρασμα, που δυστυχώς δεν γράφεται με τσιριτσάντζουλες…

Η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών – κυρίως ξένων προς το παρόν – που ‘χουν στα χέρια τους δικαστικές αποφάσεις για οφειλόμενα, έχουν δώσει διορία ως το τέλος Αυγούστου, πριν βγουν δραστικά στην… επίθεση, διεκδικώντας από άρση εγγυητικής έως μηδενισμό της ΑΕΛ στα παιχνίδια της!

Κάποιοι το λένε συμβατικό δικαίωμα κι άλλοι εκβιασμό, αλλά επαναλαμβάνω πως σήμερα δεν γράφω για να κρίνω, ούτε για να αποδώσω ευθύνες που ήδη έχουν αποδοθεί πολλάκις κι απ’ όλους μας, προς κάθε κατεύθυνση. Γράφω για να αναδείξω την πιο σκληρή διάσταση της πραγματικότητας, που λέει πως η ΑΕΛ σε κάτι παραπάνω από έναν μήνα έχει ραντεβού με έναν ιστορικό κίνδυνο, απ’ τον οποίο μοιάζει αδύνατο να ξεφύγει σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα. Γιατί ακόμη κι αν αύριο το πρωί πουληθούν μετρητοίς 1.000 διαρκείας, τα 150 χιλιάρικα που θα μαζευτούν θα καλύψουν μεν τρέχουσες ανάγκες σε νεκρή από έσοδα περίοδο, αλλά δεν θα φτάσουν ούτε για «ζήτω» σαν έρθει η ώρα της κρίσης.

Εκεί λοιπόν θα έρθει και το πιο επώδυνο τετ – α – τετ του Πηλαδάκη με την ιστορία του στην ΑΕΛ. Κι αν μπορεί να κάνει κάτι, πάει καλά… Αν όντως δεν μπορεί, τότε καλά θα κάνει να μείνει για πάντα στη Ζάμπια, όπου έχει εναποθέσει όπως φαίνεται μεγάλο μέρος των ελπίδων του για επιχειρηματική επιβίωση κι ανάκαμψη (σ.σ. θα μου πείτε, τα ίδια μεγαλόσχημα λέγαμε και για τον Παπανικολάου, αλλά εδώ παρέμεινε)…

Φαντάζομαι πως ο μεγαλομέτοχος των «βυσσινί» αντιλαμβάνεται πρώτος την σε βάρος του διαμορφωθείσα κατάσταση κι ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο ξεκινάει και τελειώνει κάθε του δημόσια ή ιδιωτική τοποθέτηση, με την αναγκαιότητα επιστροφής του περιβόητου ΦΠΑ των 7,5 εκατομμυρίων απ’ το γήπεδο. Γιατί ξέρει πως μόνο από εκεί, απ’ την εκπλήρωση ενός δίκαιου κατά τα άλλα αιτήματος, μπορούν να βρεθούν μαζεμένα τα χρήματα για να ξελασπώσει και η ΑΕΛ και (γιατί όχι) κι ο ίδιος. Σε κάθε περίπτωση, αν κάνει αυτό που πρέπει απέναντι στην ομάδα, θα ‘ναι ήσυχος από εμάς για να τα βρει με τον εαυτό και τη ζωή του…

Το θέμα είναι, τι κάνουμε όλοι εμείς (εκτός απ’ το να κυνηγάμε τον μεγαλομέτοχο, που έτσι κι αλλιώς δεν τον βλέπουμε για να τον κυνηγήσουμε και να μάθουμε «που πήγαν τα λεφτά») αν δεν λαθεύω, αν όντως η πραγματικότητα είναι αυτή που περιγράφω κι αν η ΑΕΛ δεν έχει άλλη έξοδο διαφυγής απ’ το μοιραίο ραντεβού του Σεπτεμβρίου; Μπορούμε άραγε να κάνουμε κάτι; Δεν ξέρω, αλλά μήπως πρέπει ν’ αρχίσουμε σιγά – σιγά να βάζουμε κι αυτό το θέμα στην κουβέντα, όταν η ίδια  πολιτεία (του Ιωαννίδη εν προκειμένω) βρίσκει χρήμα να τάξει… δωράκια, για να γίνουν αποδεκτοί στη Football League οι Καβαλο-ηρακλο-βολιώτες;