Πηλαδάκη να το ξέρεις...

Δύσκολες μέρες, που λέει κι ο μεγαλομέτοχος, έστειλαν άλλον στη Ζάμπια κι άλλον για... χάπια! Άλλο δώρο λοιπόν δεν έχω να του δώσω σήμερα για την ονομαστική του γιορτή, παρά μόνο αυτό το κείμενο... Ένα κείμενο, αφιερωμένο με απόλυτη ειλικρίνεια, στο βίο και την πολιτεία του στην ΑΕΛ, όπως εγώ τον αντιλήφθηκα. Μείνει ή (που πρέπει να) φύγει, θα 'ναι χρήσιμο να ξέρει γιατί η "επιλογή  προσώπων" δεν ήταν ο μοναδικός τομέας στον οποίο λάθεψε, όπως είπε...

Όσα διαβάσετε παρακάτω, δεν είναι η πρώτη φορά που θα διατυπωθούν από μέρους μου. Θα 'ναι όμως πρώτη φορά μαζεμένα σε συγκεκριμένο ύφος, πράγμα που ίσως βοηθήσει και τον ίδιο να καταλάβει όσα, χρόνια τώρα, δεν λέει ή δεν θέλει ν' αντιληφθεί.

Ξεκαθαρίζω βέβαια πως δίκη προθέσεων δεν πρόκειται να κάνω. Δεν το συνηθίζω άλλωστε, αφού συχνά - πυκνά οι εκτιμήσεις του καθενός μας για τις προθέσεις των άλλων, είναι αυθαίρετες και λαθεμένες. Χρειάζονται ακλόνιτα τεκμήρια για κάτι τέτοιο από έναν δημοσιογράφο. Από έναν κοινό φίλαθλο συνηθίζεται, αλλά ένας κανονικός δημοσιογράφος οφείλει να έχει άλλη οπτική γωνία.

Θα γράψω, απλά, βασισμένος σε γεγονότα, με το δικαίωμα που μου δίνει η γνωριμία μας απ' την πρώτη μέρα που ήρθε στη Λάρισα και τον υποδέχτηκα στο γραφείο του Σωτηρούλη, το θάρρος που μου δίνουν η συνεργασία μας στην ΠΑΕ σε δύο διαφορετικές περιόδους και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε όταν μ' επανέφερε στην ομάδα έπειτα απ' την αποπομπή Λυράκη (επί των ημερών του οποίου είχα παραιτηθεί για καθαρά εργασιακούς λόγους), αλλά και το αδήλωτο παράπονο του ανθρώπου που απολύθηκε ανήμερα της παρουσίασης του γηπέδου, χωρίς να μάθει ποτέ το γιατί κι ενώ επί δυο χρόνια δεν είχε ερωτηθεί σχεδόν ποτέ για να δώσει μια συμβουλευτική άποψη σχετικά με τα τεκταινόμενα στην ομάδα.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Όσο στην ΠΑΕ υπήρχαν ο Δώνης με τον Λυράκη να διαχειρίζονται αγωνιστικά και επικοικωνιακά ζητήματα, αφήνοντάς τον στο απυρόβλητο, όπως πρέπει να είναι ένας πρόεδρος, ο Κώστας Πηλαδάκης ήταν πάντα για τον κόσμο της ομάδας η λύση σε κάθε του και κάθε της πρόβλημα. Ποτέ δεν ήταν το πρόβλημα εκείνος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σκηνικό έξω απ' τ' αποδυτήρια, μετά το 0-1 με τον Ηρακλή, με το γκολ του Φορτούζι. Μαζεμένα καμιά 500αριά άτομα να βρίζουν προπονητή και γενικό διευθυντή, άλλοι να φτύνουν τ' αυτοκίνητά τους, ώσπου άνοιξε η πόρτα και βγήκε ο Πηλαδάκης. "Πρόεδρε κάνε κάτι, σώσε μας"!!!

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα την τεράστια προσφορά που 'χε ο Λυράκης στην προστασία της διάθεσης του ίδιου του Πηλαδάκη απέναντι στην ομάδα, αλλά και στο χτίσιμο του προφίλ του. "Πρέπει να παρθούν μέτρα γιατί η ομάδα κινδυνεύει", έλεγε ο κόσμος. "Μέτρα παίρνει μόνο η τροχαία", απαντούσε ο γενικός και δωσ' του μπινιλίκι εναντίον του... Ο πρόεδρος προστατευμένος στη γυάλα του, έστεινε επιχειρηματικά σχέδια, έψαχνε έσοδα και οραματίζονταν το γήπεδο, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο η δυναμική της επένδυσής του στην ΑΕΛ θα μπορέσει να φέρει και κέρδη. Κι όλα αυτά, με τον ενθουσιασμό της λαοφιλίας και της εμπιστοσύνης του κόσμου, την οποία του εξασφάλιζε (και) η δουλειά όλων των υπολοίπων...

Ώσπου έσκασε η περιβόητη υπόθεση Λυράκη. Τότε που ένοιωσε να χάνει τη γη κάτω απ' τα πόδια. Πρώτον, γιατί ανακάλυψε "τρύπα" στο ταμείο της ΠΑΕ και δεύτερον, γιατί όλα τα μελλοντικά πλάνα της επένδυσης περιλάμβαναν την ασφάλεια που θα του παρείχαν στον αγωνιστικό κομμάτι τόσο ο Λυράκης, όσο κι ο Δώνης, τον οποίο προσπαθούσε ως την τελευταία στιγμή να μεταπείσει, για να μη φύγει στην ΑΕΚ.     

Εκεί έγινε και το πρώτο μοιραίο λάθος. Ενώ ζήτησε την στήριξη του κόσμου, δεν τον εμπιστεύτηκε για να του πει τι ακριβώς συνέβη. Ήταν ένα λάθος που προφανώς απέρρεε απ' την γενικότερα λανθασμένη αντίληψή του, να αγωνιά συνεχώς για τον τρόπο με τον οποίο θα φέρει στο γήπεδο περισσότερο κόσμο κι όχι για τον τρόπο με τον οποίο μόνιμα θα στηρίζει και θα ανταμοίβει τον πυρήνα των χιλιάδων ανθρώπων που πλαισίωναν την ομάδα και τον ίδιο, βρέξει - χιονίσει. Κι ενώ λοιπόν απευθύνθηκε δακρυσμένος σ' αυτόν τον πυρήνα, δεν ξεκαθάρισε το τι ακριβώς συνέβη, με αποτέλεσμα να προκληθεί και τότε και στη συνέχεια μεγάλη σύγχιση, η οποία άρχισε να πριονίζει και την καρέκλα της αμοιβαίας ως τότε εμπιστοσύνης. 

Δεν είπε για παράδειγμα ότι το μεγαλύτερο μέρος της "τρύπας" οφείλεται στην προσπάθεια του Λυράκη να φέρει στην ομάδα παίκτες με περισσότερα χρήματα απ' όσα νόμιζε ο ίδιος, που καθόριζε φυσικά και το "μπάτζετ". Δηλαδή, ήθελε ο Τσούμαρης 250.000 το χρόνο, ο Πηλαδάκης έδινε μέχρι 175.000, αλλά ο Λυράκης που θεωρούσε τον πρώτο απαραίτητο για τα χαφ, ας πούμε, τον έκλεινε με το αρχικό ποσό και τον πλήρωνε στην πορεία με αλχημείες, δηλαδή... έναντι και με χρήματα που στέλνονταν απ' την Αθήνα για άλλες υποχρεώσεις!

Δε λέω, μέσα στα χρόνια μαζεύτηκε καλό ποσό, το οποίο ο Πηλαδάκης φρόντισε να το καλύψει αμέσως, ψάχνοντας ταυτόχρονα να δει που πήγε το άλλο, το μικρό μέρος της "τρύπας" (αλλά καθόλου ευκαταφρόνητο), μήπως πιαστεί από κάπου νομικά, για να κυνηγήσει τον γενικό διευθυντή. Ο κόσμος όμως, με βάση τις καταγγελίες που 'χαν γίνει, περίμενε σκληρό κυνηγητό δια της νομικής οδού, το οποίο φυσικά δεν είδε, με αποτέλεσμα ν' αρχίσει να χτίζει πολλών ειδών σενάρια. Φυσικά, ξεκαθαρίζω ότι στην υπόθεση Λυράκη, ο Πηλαδάκης δεν μπορεί να μιλήσει για "λάθος επιλογή προσώπου", καθώς αν δεν υπήρχε ο πρώτος δεν θα βρίσκονταν ποτέ όχι μόνο στη Λάρισα, αλλά ούτε καν στο ποδόσφαιρο!

Σε κάθε περίπτωση, το σοκ που υπέστη τον υποχρέωσε να σηκώσει τα μανίκια, να αναλάβει πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς και συν τοις άλλοις, να αποδεχτεί και την προεδρία της Λίγκας προκειμένου να προστατεύσει και το προϊόν, για το οποίο είχε αποδεδειγμένα όνειρα, αλλά και την ομάδα του. Δυστυχώς, εκεί έκανε το δεύτερο καθοριστικό λάθος. Το μοντέλο με το οποίο επέλεξε να δουλέψει στην ΠΑΕ, δηλαδή εκείνο του ενός ανδρός που αποφασίζει για τα πάντα, τον προσγείωσε απ' τον θρόνο του στην ωμή πραγματικότητα και τον έκανε να 'ναι ο ίδιος εκτός από λύση ή μάλλον πριν τη λύση, το ίδιο το πρόβλημα, σε κάθε είδους στραβή. Έβαλε δηλαδή μόνος του τα θεμέλια της απομυθοποίησής του, τοποθετώντας τον εαυτό του σε θέση άμεσης σύγκρουσης με τον κόσμο, με το παραμικρό... 

Βέβαια, η σεζόν εκείνη πήγε καλά, αφού η ομάδα μπήκε στην 5άδα κι έπαιξε play off... Συνέβη δηλαδή ό,τι ακριβώς έπρεπε για να πέσει στην παγίδα και ν' αρχίσει πλέον να νομίζει πως έμαθε τον χώρο και μπορεί να τα καταφέρει πλέον μόνος του. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ήταν που νόμισε κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ιστορία. Μόνο που η αίσθηση αυτή τον οδήγησε στην πορεία της περιόδου σε δύο επιμέρους, αλλά πολύ σοβαρά λάθη. Κατ' αρχήν, δεν φρόντισε απ' το φθινόπωρο να προβληματιστεί ουσιαστικά για τα συμβόλαια βασικών παικτών που έληγαν το καλοκαίρι. Κι αν προβληματίστηκε, το 'κανε με μπακαλίστικη αξιολόγηση κι όχι με την αξιολόγηση που οφείλει να κάνει κάποιος στο ποδόσφαιρο. Πιθανότατα να του 'πε ο Ουζουνίδης ότι μ' αυτά τα λεφτά θα φέρουμε καλύτερο Φωτάκη, καλύτερο Κοτσόλη ή καλύτερο Σαρμιέντο και να τον έπεισε, αλλά ο πρόεδρος είναι εκείνος που θα μετρήσει τι άλλο εκτός από μπάλα του προσφέρει ο καθένας απ' αυτούς ως χαρακτήρας στ' αποδυτήρια, ως απήχηση στην πόλη και τα συναφή. Κάπως έτσι μια στρωμένη και δεμένη ομάδα αποδομήθηκε το επόμενο καλοκαίρι κι άρχισαν τα όργανα... 

Επιπλέον, συνέβη στα play off κάτι που ο ίδιος μπορεί να μην το πήρε τοις μετρητοίς, αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο κυρίως στις σχέσεις του με τους οργανωμένους οπαδούς αλλά και με ένα μέρος αυτού του πυρήνα του πιστού κόσμου που λέγαμε πιο πάνω. Δηλαδή όλους εκείνους που ναι μεν αποτελούν πυλώνα, αλλά έναν πυλώνα που στην κεφαλή του βάζει το γόητρο κι όχι τις εφήμερες σχέσεις ή επιτυχίες. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο παντού... Ενώ λοιπόν έδωσε στον ΠΑΟΚ τις δέουσες προσκλήσεις για τα στελέχη, τους ποδοσφαιριστές και τους χορηγούς του, είδε στην θύρα των επισήμων να σχηματίζεται πυρήνας φιλοξενούμενων οπαδών, που με θράσος άρχισε να φωνάζει συνθήματα προκαλώντας όχι μόνο το θυμικό των Λαρισαίων, αλλά κι ένα πραγματικό χάος. Κι αντί να απαιτήσει απ' την αστυνομία να συνοδεύσει εκτός γηπέδου εκείνους που πρόσβαλαν τους άτυπους και τυπικούς κανόνες φιλοξενίας (ακόμη και με κλωτσιές αν χρειαζόταν), όπως θα 'κανε ο καθένας αν δεχόταν ανάλογη προσβολή στο σπίτι του, εκείνος συναίνεσε με την πρόταση των αρχών να μεταφερθούν υπό προστασία σε άλλη "ασφαλή" θύρα. Ίσως ακόμη και τώρα να αδυνατεί να καταλάβει ότι κι ο πολιτισμός έχει όρια, τα οποία οφείλεις να προστατεύεις όχι για χάρη εκείνων που θες να έρθουν την επόμενη φορά στο γήπεδο, αλλά για χάρη εκείνων που είναι ήδη εκεί... Που είναι παντού και πάντα και που στη συνέχεια των αγώνων δε δίστασαν να δηλώσουν ΑΠΟΧΗ!!! Ίσως βιάστηκαν κι αυτοί, διαχειριζόμενοι την πολυτέλεια της βέβαιης ευρωπαϊκής εξόδου, αλλά είχαν "θέμα", το οποίο δεν ήταν δυνατόν να παραβλέψουν...

Στη συνέχεια και με τις ευλογίες του, ακολούθησε το καλοκαίρι η αποδόμηση εκείνης της αξιόπιστης και ικανής ΑΕΛ, που εξελίσσονταν χρόνο με το χρόνο για να φτάσει σ' αυτό το επίπεδο, για να 'ρθουν "καλύτεροι με τα ίδια λεφτά" και να φτιάξουν μια ομάδα απ' την αρχή, υπό την απόλυτη πλέον διαταγή του Ουζουνίδη, τον οποίο και στοίχειωνε ως τότε "η ομάδα του Δώνη". Υπήρχαν και χρήματα απ' την πώληση του Κλέιτον, προσδοκούσαμε και έσοδα από κανένα εμπορικό ευρωπαϊκό ματς, οπότε είχαμε να ξοδέψουμε... Κι αφού είχε χρήμα, δεν είχε και πρόβλημα να επιβάλει ας πούμε τον Τουμέρ, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, ως εξτραδάκι στο πλάνο του προπονητή. Ε, αφού τον επέβαλε, ας μην απορεί που πήγαν χαμένα τα λεφτά που έδωσε στη Σταντάρ για τον Τουάμα, αλλά και στον ίδιο τον Ισραηλινό ή αργότερα, την επόμενη σεζόν, στον Κανόμπιο. Αφού το ξεκαθάρισε πως επρόκειτο για δική του επιλογή, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τη λαοφιλία του Τούρκου και να παραμένει αρεστός στον πολύ κόσμο, απάντησα κι εγώ στο ερώτημα: Γιατί ο Ουζουνίδης έκανε τη γκάφα να πει στον Τουμέρ πως δεν θα τον βάλει στην Ξάνθη, γιατί είναι βαρύ το γήπεδο, αλλά θα τον ξεκινήσει οπωσδήποτε (!) την άλλη Κυριακή με τον Πανθρακικό;;;!!! Θυμάστε μήπως τι είχε γίνει σ' αυτά τα δύο ματς; Ματσάρα, μπαλάρα και νίκη στη Ξάνθη, "φαντάσματα" στο Αλκαζάρ και ήττα, με την οποία μας χαιρέτισε ο Μαρίνος. Καλά να πάθει κι αυτός, που ήθελε να τα 'χει καλά με τον κόσμο και τον πρόεδρο, σε βάρος της ίδιας της ομάδας...

Πριν φτάσουμε βέβαια εκεί, είχαμε και τις πρώτες "επιτροπές υποδοχής" στο Imperial, μετά απ' τις ήττες στη Λιβαδειά και στα Γιάννενα, οι οποίες και αποκάλυψαν τη διοικητική γύμνια και στη διαχείριση κρίσεων παντός είδους. Έφτανε λοιπόν το λεωφορείο κι η αποστολή ήταν εκτεθειμένη στις διαθέσεις του ορθώς διαμαρτυρόμενου πλήθους, με μοναδική προστασία δυο-τρια στελέχη-υπαλλήλους της ΠΑΕ,  τα οποία στερούνταν όμως του δικαιώματος διοικητικών πρωτοβουλιών και χειρισμών, με βάση το λειτουργικό μοντέλο της ομάδας. Όταν είσαι απών (ως πρόσωπο αλλά και ως θεσμική υπόσταση), αλλά ταυτόχρονα πρέπει εσύ να αποφασίζεις, το μόνο που καταφέρνεις είναι να ενισχύεις το αίσθημα ανασφάλειας όσων βρίσκονται μέσα αλλά κι έξω απ' το λεωφορείο.

Άντεξε όμως και τότε, όχι γιατί πείστηκε μετά τον Πανθρακικό να διώξει τον Ουζουνίδη, αλλά γιατί προηγουμένως, μη έχοντας χρέη, φρόντισε τον Γενάρη να φτιάξει ένα δεύτερο εξαιρετικό ρόστερ (Κουζέν, Μπλάζεκ, Βιέρα, Ραντοσάβλιεβιτς και δε συμμαζεύεται), εξ' ολοκλήρου όμως "εκτός μπάτζετ". Πως θα πληρώνονταν λοιπόν όλοι μα όλοι αυτοί, με τα καθόλου ευκαταφρόνητα συμβόλαια; Μα απ' τις προεξοφλήσεις των εσόδων της επόμενης χρονιάς, όπως κατά κόρον συμβαίνει στη Λίγκα απ' τη μέρα που επετεύχθη η κοινή διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Εκεί άρχισε και το ταμείο να... τρίζει!

Η ομάδα πάντως σώθηκε πανηγυρικά και η αίσθηση ότι ο Πηλαδάκης μπορούσε ακόμη να δίνει λύσεις στα προβλήματα, ακόμη κι αν ο ίδιος βάζει το χεράκι του στη δημιουργία τους, εξακολουθούσε να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Άλλωστε, υπήρχε και η προσδοκία του νέου γηπέδου, που δεν θα το κατάφερνε όποιος κι όποιος...

Και ενόψει ακριβώς της εισόδου στο νέο γήπεδο, ο πρόεδρος ξεκολλάει απ' την καραμέλα της σωτηρίας, θέτει στόχο την τριάδα και δίνει το ακριβότερο "μπάτζετ" που είχε ποτέ η ΑΕΛ, ώστε να στηρίξει την "πολιτική Ολυμπιακού", που υιοθέτησε στο πλασάρισμα των τριετών εισιτηρίων διαρκείας. Κι όλο αυτό το οικοδόμημα, το οποίο φανταζόταν πως θα το προστατεύσει ο "φίλος" του ο Πιλάβιος, το εμπιστεύτηκε στον Παπακώστα, για τον οποίο κι εγώ ομολογώ πως έλεγα ότι αφού έσωσε την ομάδα, δικαιούται μιας ευκαιρίας. Δύο πράγματα δεν φανταζόμουν τότε που το 'λεγα: α) Πως όταν ο Παπακώστας θα ερωτηθεί πολύ αργότερα γιατί πήρε τον Κανόμπιο, αντί για τον αντι-Μπλάζεκ που έλεγε πως ήθελε για αριστερά, θα απαντούσε: "Αν δεν τον έπαιρνα και δεν πηγαίναμε καλά, θα έλεγαν πως στον φέρναμε και δεν ήθελες"! β) Πως ο Πηλαδάκης, λειτουργώντας υπό πίεση, θα αποτύγχανε παταγωδώς και σε όλους τους τομείς διαχείρησης προσώπων και καταστάσεων!

Ποιές ήταν αυτές; 

• Δεν ίδρωσε τ' αυτί του στα πρώτα "κουμπώματα", με το ακυρωθέν γκολ του Βενετίδη με την Καβάλα την 2η αγωνιστική και τα όργια του Καυταντζογλείου (από Καβαλιώτη διαιτητή) την 3η. "Έχω εμπιστοσύνη στον Πιλάβιο", έλεγε, αλλά αντί να 'ναι μόνος πρώτος στη βαθμολογία, με βάση όσα βλέπαμε στον αγωνιστικό χώρο, είχε 4 βαθμούς σε τρεις αγώνες κι έτρεμε το φιλοκάρδι του μην στραβοπατήσει με την Κέρκυρα. Που στραβοπάτησε...
• Δεν αντιλήφθηκε πόσο νωρίς ο Παπακώστας έχασε τον έλεγχο και σήκωσε τα χέρια ψηλά, αδυνατώντας να δώσει απάντηση στα ερωτήματα που αφορούσαν στην αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας. Ενώ λοιπόν ο προπονητής έλεγε "δεν ξέρω", ο Πηλαδάκης μας δήλωνε στο ραδιόφωνο ότι θ' αλλάξει προπονητή μόνο αν διαπιστώσει ότι "πελάγωσε". Ποιός, ο πελαγωμένος;
• Δεν είχε συναίσθηση της απήχησης της κουβέντας που είπε μετά το τελευταίο ματς στο Αλκαζάρ, με τον Πανιώνιο. Η ομάδα είχε ψιλοανακάμψει με κάποια αποτελέσματα (Χ αντί νίκης σε Βόλο, Χ αντί νίκης σε Χαριλάου, Χ στον ΠΑΟ), ζητούσε τη νίκη με μέτρια απόδοση κι αγχωμένη εμφάνιση, αλλά και πάλι το γκολ που πέτυχε της ακυρώθηκε κακώς (σ.σ. όπως πιο πριν και στο Βόλο κι αλλού)! Κι ενώ η ΑΕΛ έχασε ένα ιστορικό ματς κι ο κόσμος έβραζε για τη διαιτησία, εκείνος επέλεξε να απαντήσει: "Βαρέθηκα να ασχολούμαι"!!!
• Δεν είχε προετοιμαστεί δεόντως για την αντικατάσταση του Παπακώστα, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε αρχικά στην τραυματική υπόθεση Δερμιτζάκη. Όχι μόνο επέλεξε τον μόλις προ λίγων μηνών δηλωμένο "ΠΑΟΚτζή", ενόψει αγώνα με τον ΠΑΟΚ (!), γεγονός που όφειλε να ξέρει πως θα προκαλέσει αντιδράσεις, αλλά τον έστειλε κιόλας - αφού συμφώνησε μαζί του - γυμνό στ' αγγούρια, να πάρει τις ευλογίες των οργανωμένων! Τι περίμενε; Πως και που ξανακούστηκε αυτό από σοβαρό παράγοντα; Ή προβλέπεις και παίρνεις τα μέτρα σου ή επιβάλεις και υποστηρίζεις με κάθε κόστος της απόφασή σου... Τι να το κάνεις όμως; Ήταν προφανές πως ο Πηλαδάκης είχε από καιρό απορροφηθεί πλήρως στην επιχειρησιακή επιτυχία του εγχειρήματος του γηπέδου (αναζητώντας αναγνώριση και χορηγίες), πιστεύοντας πως κατά έναν περίεργο τρόπο η καρδιά του, η ίδια η ομάδα, θα ανταποκριθεί ακόμη και με βηματοδότη στις απαιτήσεις του αιμοδότη της, δηλαδή του κόσμου.
• Δεν κατάφερε λοιπόν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ' το να στείλει την ΑΕΛ με υπηρεσιακό τεχνικό στο πρώτο της ματς στο AEL FC ARENA κι επιλέγοντας στη συνέχεια να ψάξει απίθανες κι αμφίβολες περιπτώσεις προπονητών απ' το εξωτερικό, μπήκε άνευ προγραμματισμού και χωρίς πολύ ρευστό πλέον, στη μεταγραφική περίοδο (σ.σ. άρχισε να τραβάει λαχεία και το μόνο που βγήκε ήταν ουσιαστικά ο Πανκράτ)!
• Δεν κατάφερε λοιπόν, για να τα πούμε χοντρά-χοντρά, να δημιουργήσει ως ηγέτης τις προϋποθέσεις αγωνιστικής ή όποια άλλης αντίστασης στη λαίλαπα των στημένων, στην οποία προς τιμήν του δεν έμπλεξε την ΑΕΛ. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μόνο τα "κουμπώματα" έριξαν την ομάδα ή ότι η ομάδα έπεσε μόνο λόγω της ανεπάρκειάς της. Η ΑΕΛ θα τερμάτιζε κάπου αδιάφορα... Έπεσε όμως, γιατί το σύστημα την ήθελε εκτός νυμφώνος κι έπειτα, ναι, εκτός κατηγορίας, όταν την είδε αδύναμη ν' αντισταθεί σε όλα τα επίπεδα.
• Όταν έσκασε έπειτα το θέμα των αδειοδοτήσεων, των στημένων και τα λοιπά όμορφα, θυμήθηκε πως δεν βαριέται πια να κυνηγάει το σύστημα, χωρίς όμως να επιτύχει και την μαζικότητα των κινητοποιήσεων που θα γίνονταν υπό άλλες προϋποθέσεις απ' τους οπαδούς της ΑΕΛ, οι οποίοι δεν είχαν γλυτώσει απ' το πρωτοφανές ξενέρωμα κι ένιωθαν προδομένοι. Ο Πηλαδάκης το κατόρθωσε αυτό, γιατί τη στιγμή που όλοι έβραζαν, εκείνος επέτρεπε στον Μπέο να κάθεται σε πολυθρόνα στο κέντρο του γηπέδου του... Κανείς άλλος!
• Την ίδια περίοδο βέβαια, έκανε την έξυπνη κίνηση να προσλάβει τον Κόουλμαν, οι περγαμηνές και το προφίλ του οποίου εγγυούνταν άμεση ανάκαμψη και μάλιστα με κάποιες σοβαρές προϋποθέσεις. Η παρουσία του Ουαλού ήταν που τον κράτησε όρθιο στα μάτια των Λαρισαίων και τον οδήγησαν σε κατάρρευση όταν εκείνος έφυγε... Για οποιονδήποτε λόγο κι αν έφυγε! Η ουσία είναι πως πριν πει "αντίο" ο Κόουλμαν, με την ομάδα στη 2η θέση της FL, είχαν φύγει όλα τα αστέρια της ομάδας, λόγω οικονομικής ασυνέπειας. Και πως να είναι συνεπής; Όταν οι προπέρσινοι θα πληρώνονταν απ' τα περσινά κι οι περσινοί απ' τα φετινά, που πλέον όμως δεν υπήρχαν λόγω υποβιβασμού; Που να πληρωθούν λοιπόν οι... φετινοί! Κάπου εκεί έμεινα με την εντύπωση ότι ο Πηλαδάκης λογάριαζε πως θα μείνει στη μεγάλη Λίγκα με κάποιο τρόπο (σ.σ. όπως σίγουρα θα τον διαβεβαίωναν νομίμως κάποιοι "φίλοι", οι οποίοι πάλι τον "κρέμασαν")! Έφτιαξε λοιπόν την ομάδα για να παίξει Α' Εθνική ή έστω, Β' Εθνική, αλλά με εξασφάλιση της ανόδου ως τις γιορτές, οπότε θα ξανάβλεπε αν αντέχει ή όχι τα συμβόλαια. Έλα όμως που το πρωτάθλημα άρχισε καλό Νοέμβρη! Δηλαδή, ήταν που ήταν στραβό το κλήμα...
• Από κει και πέρα βέβαια η μπάλα χάθηκε... Η φετινή σεζόν γι' αλλού ξεκίνησε κι αλλού πήγε, για να τον εκθέσει όμως ακόμη περισσότερο, καθώς ενώ η ΑΕΛ είχε τον Γενάρη προοπτική ανόδου, δεν ενισχύθηκε όσο έπρεπε κι όσο χρειαζόταν για να πεισθεί ο καθένας ότι το τέλος της σεζόν θα τη βρει στη Super League, θέλουν δε θέλουν κάποιοι. Κι όλα αυτά - να μην το ξεχνάμε - πορευόμενος σε μια δύσκολη Football League χωρίς πραγματική διοίκηση, όπως ο ίδιος επί της ουσίας παραδέχεται, χωρίς επικοινωνία του ιδίου με τον κόσμο, χωρίς επαρκή κάλυψη της ομάδας στα κέντρα αποφάσεων, χωρίς κύρος σε εξωαγωνιστικό επίπεδο, χωρίς, χωρίς... Άντε να πείσει λοιπόν, όταν λέει πως κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για άμεση επάνοδο της ΑΕΛ στη μεγάλη κατηγορία!
• Σ' όλα αυτά προσθέστε τις εντυπώσεις που δημιουργεί η υπόθεση της ΕΡΓΟ3, η μη ολοκλήρωση του συνολικού έργου του γηπέδου, παρότι εκταμιεύτηκε το σύνολο του δανείου (σ.σ. όπως λένε ασφαλείς πληροφορίες) κι ένα σωρό άλλα ερωτηματικά που προκύπτουν απ' τη χρήση του, τη σχέση της ΑΕΛ με την "Γήπεδο Λάρισας" και αντίστροφα, τα οποία βρήκαν πρόσφορο έδαφος να ευδοκιμήσουν. 

Χωρίς να υιοθετώ κάποια απ' όλες τις κατηγορίες που τον ακολουθούν σχετικά ακόμη και με τις αρχικές του προθέσεις για το γήπεδο, αφού δεν μπορούν να αποδειχθούν όπως είπα και στην αρχή, αναρωτιέμαι αν μετά απ' όλα όσα έγραψα σήμερα, εξακολουθεί να πιστεύει ότι τα μοναδικά λάθη που έκανε ως παράγοντας, περιορίζονται στην επιλογή κάποιων προπονητών ή γενικών διευθυντών. Γιατί αυτό που εγώ διαπιστώνω είναι τραγικά λάθη κυρίως στη διαχείριση των προσώπων και των καταστάσεων, με τα περισσότερα απ' αυτά να εντοπίζονται σε περιόδους κρίσης.

Τίποτα δεν ξεχνάμε απ' τα καλά, καμία ατυχία ή αδικία δεν παραβλέπουμε, αλλά η αντικειμενικότητα επιβάλει να πούμε πως ο Πηλαδάκης όχι μόνο δεν κάνει για προσωποκεντρική ποδοσφαιρική διοίκηση, αλλά πολύ περισσότερο δεν κάνει πλέον για ηγέτης της ΑΕΛ, καθώς έχει φθαρεί σε μη αναστρέψιμο βαθμό στις συνειδήσεις των Λαρισαίων φιλάθλων... Τέτοιο βαθμό, ώστε κάθε μέρα που παραμένει πια στο τιμόνι της, το μόνο που καταφέρνει είναι να σηκώνει ακόμη ψηλότερα το αδιέξοδο!

Χρόνια του πολλά και προσοχή στα θηρία... Όχι της ζούγκλας! Σ' αυτά που παριστάνουν τους "φίλους"...