"Μαθήματα" σύγχρονης ΑΕΛικής ιστορίας... (video)

Δείτε το τηλεοπτικό ρεπορτάζ της TRT για την γενική συνέλευση της Ερασιτεχνικής ΑΕΛ, που έδωσε το χρίσμα της επόμενης μέρας της ομάδας στον Βαγγέλη Πλεξίδα

Καλή εβδομάδα και καλή τύχη πλέον στην ΑΕΛ και σ’ όσους σηκώνουν στις πλάτες (δηλαδή, σ’ όλους μας) το βαρύ φορτίο της ανασυγκρότησης και της άμεσης επιστροφής της στις επαγγελματικές κατηγορίες, με υγιείς πλέον βάσεις στη λειτουργία και στο αγωνιστικό προφίλ της. Αυτός δεν ήταν άλλωστε, ολοκληρωμένος, ο στόχος; Ή μήπως άλλαξε σε κάποια απ’ τις πτυχές του; Δε βιάζομαι ν’ απαντήσω, αν προηγουμένως δεν κάνω μια στοιχειώδη αλλά και ειλικρινή – μέσα στην υποκειμενικότητά της – ανάλυση όσων συνέβησαν την τελευταία εβδομάδα…

Ξεκινάω φυσικά απ’ την διαδικασία ανάδειξης του χρηματοδότη και επίδοξου αφεντικού της αυριανής ΠΑΕ:

Πρόκειται για τη μεγάλη παρακαταθήκη αυτού του καλοκαιριού! Με τις ατέλειες και τις αδυναμίες της, δεν παύει να είναι μια διαδικασία που πέρασε στην ιστορία για την διαφάνεια και την δημοκρατικότητά της. Έστω κι αν δεν πείστηκα ότι το ευρύτερο σώμα των Λαρισαίων φιλάθλων κι οπαδών ή το ειδικότερο σώμα των μελών της Ερασιτεχνικής ή ακόμη ειδικότερα το ίδιο το Δ.Σ., έχει την ωριμότητα να συνειδητοποιήσει και να διαχειριστεί τόση ευθύνη, δεν παύει να ‘ναι ένα ξεκίνημα. Τουλάχιστον, αντιληφθήκαμε την σημασία της ύπαρξης και της ισχύος του ερασιτεχνικού σωματείου, που φέτος κρατάει στα χέρια του τη μεγάλη του ευκαιρία!

Προχωράω τώρα στο πρόσωπο των ημερών, το Βαγγέλη Πλεξίδα, που πήρε και το χρίσμα απ’ τη γενική συνέλευση:

Είναι το πρώτο εν δυνάμει «αφεντικό» της ΑΕΛ, που καλείται να βαδίσει προς την επιτυχία μέσα από μια ισορροπία… τρόμου, την οποία εκτός απ’ τις ίδιες τις συνθήκες (καθώς φέτος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας χορηγός με διοικητικό λόγο, η τύχη του οποίου θα κριθεί ουσιαστικά τον Ιούνιο), δημιουργούν και τ’ αποτελέσματα της περασμένης Παρασκευής.

Ξεκινάει δηλαδή το έργο του χωρίς να ‘χει ούτε την τυπική κυριότητα της ομάδας, ούτε την στοιχειώδη απόλυτη πλειοψηφία στο σώμα (βγήκε με 73-63 και 10 λευκά, δηλαδή με το 50% ακριβώς και την μετέπειτα αποχώρηση Κιούση) , ούτε την υπεροπλία στις προτιμήσεις των μελών της διοίκησης της Ερασιτεχνικής, τα οποία ψήφισαν 6-5 υπέρ Κιούση! (σ.σ. αν δεν μέτρησα σωστά κι είναι 6-5 υπέρ Πλεξίδα, όπως με διορθώσαν, δεν αλλάζει σίγουρα το νόημα των εύθραυστων ισορροπιών)

Επιπλέον, ακόμη κι αν έπεισε πως έχει να διαθέσει τα χρήματα που είπε, δεν έπεισε ότι έχει και τον τρόπο να τα διαθέσει σωστά. Κι επίσης, δεν έπεισε πως ξέρει με τι κοινό έχει να κάνει… Ένα κοινό το οποίο απ’ την πλευρά του μπορεί στην παρούσα φάση να μην ξέρει ακριβώς τι θέλει, αλλά ξέρει πως μόνο αν ρίχνεις λεφτά δεν κάνεις και προκοπή, όπως δεν έκανε κάποτε ο Μπατατούδης ή πρόσφατα κι ο Πηλαδάκης, απ’ όταν έχασε δηλαδή τη διοικητική οξυδέρκεια που παρουσίαζε η ΠΑΕ κατά το πρώτο μισό της θητείας του. Ένα κοινό που συγκυριακά επιζητά σαν τρελό το αποτέλεσμα, αλλά δεν το προτάσσει και ως απόλυτο κριτήριο για την στάση και την συμπεριφορά του.

Απ’ τη μια λοιπόν έχουμε έναν Πλεξίδα που λέει πως «ναι, στα Τρίκαλα άλλαζα κι 6 κι 7 προπονητές το χρόνο, αλλά κοίτα το αποτέλεσμα (!)» κι απ’ την άλλη ένα κοινό που έκανε αποχή σε αγώνες play off της Super League γιατί κάτι του… βρωμούσε (!) κι αυτό δεν ήταν φυσικά το αποτέλεσμα.

Εν ολίγοις, δεν πείστηκα πως ο Πλεξίδας ξέρει που έρχεται κι αν κατάλαβε πως τα λεφτά δεν υπήρξαν σ’ αυτή τη φάση τίποτα περισσότερο από το εφήμερο φάρμακο στην ανασφάλεια όλων για την επόμενη μέρα της ΑΕΛ. Κι ούτε ο κόσμος ξέρει βέβαια με ποιον ακριβώς έχει να κάνει… Η γνωριμία θα γίνει καθ’ οδόν, με την δεδομένη επιφυλακτικότητα των Λαρισαίων φιλάθλων να πλανάται στην ατμόσφαιρα, βαδίζοντας χέρι-χέρι με την πρόσκαιρη ανακούφισή του.

Σειρά έχουν οι συνυποψήφιοι, που συμπτωματικά εκπροσωπούσαν κινήσεις βγαλμένες απ’ την λαρισινή κοινωνία:

Απ’ τη μια είχαμε την καθ’ όλα αξιοπρεπή και ειλικρινή διάθεση του Παναγιώτη Κιούση να αναλάβει τα ηνία μιας πιο «πατριωτικής» προσπάθειας, συνεπικουρούμενος εν πρώτοις απ’ τον Γιώργο Ευαγγέλου, πρώην πλέον παράγοντα του Τυρνάβου και πάντα οπαδό της ΑΕΛ, ο οποίος τον έβαλε στο… τζόγο και πήρε την πρωτοβουλία των κατ’ αρχήν επαφών με προπονητή και παίκτες, στήνοντας ουσιαστικά την κεντρική ιδέα ενός πλάνου, που σαφώς σήκωνε συζήτηση και βελτιώσεις. Οι πληροφορίες μου λένε μάλιστα πως στην περίπτωσή τους τα διοικητικά ηνία θα βρίσκονταν στα χέρια ενός ανθρώπου κοινής αποδοχής, το καταλυτικό χαρτί του οποίου συνειδητά δεν παίχτηκε στη γενική συνέλευση.

Απ’ την άλλη, είχαμε μια κίνηση ισότιμων παραγόντων, που ακούστηκε μεν όμορφα, αλλά έκανε «κρα» πως στήθηκε στο πόδι, με αποτέλεσμα να αμφισβητείται εκτός απ’ την ετοιμότητα και την σοβαρότητά της και η ίδια της η προέλευση. Εκτός κι αν πιστέψουμε πως ένας αντιπεριφερειάρχης και πρόεδρος φορέα, στην Ελλάδα του 2013, μπορεί να δρα σε τόσο σημαντικά και προβεβλημένα ζητήματα χωρίς τις ευλογίες του πολιτικού του χώρου. Για να μην με παρεξηγήσουν τα λοιπά μέλη της κίνησης, όταν μιλάω περί σοβαρότητας, αναφέρομαι στην αργοπορία της αντίδρασής τους. Δεν μπορεί ένα ολόκληρο καλοκαίρι η ΑΕΛ να ‘ναι στο πουθενά, εδώ κι έναν μήνα να της χαμογελάει η Γ’ Εθνική κι εδώ και 10 μέρες να παίζεται του «Κουτρούλη ο γάμος» κι εσύ, ο Λαρισαίος, να θυμηθείς να κάνεις κάτι το τελευταίο 48ωρο! Θεωρώ δε, πως η μη συμμετοχή της κίνησης στην ψηφοφορία, δεν άλλαξε κάτι δραματικά στο αποτέλεσμα…

Αυτό που άλλαξαν πάντως μια για πάντα οι δύο συγκεκριμένες κινήσεις, όπως έγιναν και κατατέθηκαν, ή μάλλον αυτό που άλλαξε η μη ύπαρξη λαρισινών κινήσεων με άλλο οικονομικό και οργανωτικό βεληνεκές, ήταν πως μπήκε οριστικά και αμετάκλητα ο επίλογος στο γνωστό παραμύθι του Λαρισαίου μαθουσάλα και οπαδού της ομάδας, που δεν ενεπλάκη ως τώρα για να μην κάνει «μάγκα» προχθές τον «κατσαρολά» ή χθες τον «ξένο»!

Περνάμε τώρα στους εκλέκτορες και δη στα μέλη της Ερασιτεχνικής:

Μπερδεμένοι, πολύ μπερδεμένοι όλοι, αλλά και βουτηγμένοι μέσα στην αγωνία τους για την τύχη της ομάδας, ψήφισαν μεταξύ οικονομικής ασφάλειας και εντοπιότητας. Το μεγάλο τους κέρδος, για την συντριπτική πλειοψηφία τουλάχιστον, ήταν η προσωπικότητα που έβγαλαν με το θάρρος της γνώμης, υπερψηφίζοντας με καταλυτικό τρόπο τη διαδικασία της ανοιχτής ονομαστικής ψηφοφορίας κι αποδοκιμάζοντας τους λίγους που φοβήθηκαν τα προσωπικά τους συμφέροντα ή την ενότητα της επόμενης μέρας και ήθελαν κρυφή. Απέδειξαν πως όσοι πραγματικά ήταν εκεί για την ΑΕΛ, θα ‘ναι κι αύριο…

Πρώτοι και καλύτεροι φυσικά οι Monsters, που έχουν πάντως να συνειδητοποιήσουν ότι εκτός απ’ την ΑΕΛ, μπήκαν και οι ίδιοι πλέον σε μια νέα εποχή, η οποία αυξάνει κατακόρυφα εκτός απ’ τις απαιτήσεις και τις ευθύνες τους! Με την κατάλληλη διαχείριση, θα ‘ναι αναμφισβήτητα θετική εξέλιξη, καθώς αν μη τι άλλο η παρουσία τους ήταν καταλύτης για να παραμείνουν οι δύο «καυτές» γενικές συνελεύσεις του τελευταίου 15νθημέρου σε ανεκτό ΑΕΛικό επίπεδο. Όμως, άλλο είναι να συνθηματολογείς και να προσπαθείς με οπαδικές δράσεις να επηρεάσεις πρόσωπα, πράγματα κι εξελίξεις κι άλλο να τις νομιμοποιείς με την επίσημη συμμετοχή και την ψήφο σου. Η συγκεκριμένη νομιμοποίηση επιβάλλει στο εξής σαφώς πιο υπεύθυνη στάση στο σύνολο των ζητημάτων που αφορούν στην ομάδα, πόσο μάλλον που έτυχε σ’ αυτή την πρώτη ομαδική συμμετοχή τους (είχαν κάπου 15 ψήφους) να ψηφίσουν εμφανώς με συγκεκριμένη γραμμή και να καθορίσουν εν πολλοίς το αποτέλεσμα… Είτε μιλάμε για απλά μαθηματικά (όπου ρόλο έπαιξαν και τα λευκά), είτε για την ουσία πίσω απ’ τους αριθμούς.

Για παράδειγμα, δεν ξέρω αν ο ίδιος το αποδεχτεί ποτέ δημόσια, αλλά για μένα είναι εμφανές ότι η θέση και η στάση του πολυπληθέστερου συνδέσμου οπαδών της ΑΕΛ, ήταν ο λόγος της απόσυρσης του ενδιαφέροντος Λυράκη την τελευταία στιγμή. Καλώς, κακώς, δεν είμαι σε θέση αυτή τη στιγμή να το κρίνω. Μιλάω όμως για το γεγονός και λέω πως η αρνητική ψήφος που του έδωσαν στη δική τους γενική συνέλευση (σύμφωνα με το ρεπορτάζ αποφάσισαν με σειρά προτεραιότητας «όχι λευκό, όχι Λυράκη, ναι σε Πλεξίδα ή άλλον, ανάλογα με τις προτάσεις τους στη γενική συνέλευση, ενώ ασφαλής πληροφορίες λένε πως ετοίμαζαν κι επιστολή που θα χαρακτήριζε «ανεπιθύμητο» τον πρώην γεν. διευθυντή της ΠΑΕ), τον προβλημάτισε μετά βεβαιότητας για την δυνατότητα οποιασδήποτε συμπόρευσης και συσπείρωσης την επόμενη μέρα. Με την επιλογή τους αυτή, μπορεί να γλύτωσαν την ΑΕΛ από νέες… περιπέτειες, αλλά έμμεσα στέρησαν τη γενική συνέλευση από την δυνατότητα επιλογής μιας ακόμη πρότασης που θα έμπαινε υπό κρίση κι ίσως έδινε διεξόδους.

Τέλος πάντων, ασχολούμαι περισσότερο με τους Monsters γιατί δεν έπαψα ποτέ να τους υπολήπτομαι, γιατί ασκούν αναμφισβήτητα επιρροή σ’ ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της λαρισινής οπαδικής κοινωνίας, πέρα απ’ τα μέλη τους και γιατί στην συγκεκριμένη διαδικασία επέλεξαν να συμμετάσχουν ουσιαστικά ως συμπαγής φορέας, όχι ως πρόσωπα (όπως συμμετείχαν αντίθετα τα μέλη του Δ.Σ.) και με αρνητική κατ' αρχήν ψήφο. Όσο για την συνειδητοποίηση της ευθύνης τους, θέλω να την θεωρώ δεδομένη κι εκεί ακριβώς αποδίδω την ανοχή τους στην πρώτη κιόλας απόφαση της νέας τάξης πραγμάτων, με την πρόσληψη ενός υποσχόμενου μεν προπονητή, το σώμα του οποίου τυγχάνει - λένε - να κοσμεί ως τατουάζ ένας «πάνθηρας»! (σ.σ. έχει δεν έχει, για μένα το μόνο κριτήριο ήταν πάντα η ικανότητα το μέγεθος της προσφοράς του καθενός στην ΑΕΛ) 

Τον επίλογο αυτού του κειμένου τον έχω γράψει από προχθές… Οπότε κλείνω εδώ, με ευχές για καλή ποδοσφαιρική χρονιά!

Επιτέλους, λίγη μπάλα…