Υποστηρίζω, χειροκροτώ, αλλά γιατί να κάτσω να... δω;

Είδα κι άκουσα πολλά τον τελευταίο καιρό για την Εθνική, τα περισσότερα από ακραία έως ειρωνικά, με αποκορύφωμα τα χθεσινοβραδινά, που στην πλειοψηφία τους, όμως, δεν ευνοούν την καθαρότητα της προσέγγισης που θεωρώ πως επιβάλλεται στο θέμα. Λέω λοιπόν να κάνω κι εγώ μια σύντομη προσπάθεια...

Ως Έλληνας φίλαθλος της γενιάς που πρόλαβε να ονειρευτεί πως το Euro του '80 θα 'χει συνέχεια, αλλά στην πορεία δεν προλάβαινε να μετράει ταπεινωτικές σφαλιάρες (σ.σ. ακόμη και το Μουντιάλ του '94 μας βγήκε ξινό μ' εκείνο το 0-10), δεν μπορώ παρά να προστρέξω κατ' αρχήν να απονείμω τα εύσημα σε όλους όσοι συνέβαλαν παραγοντικά, προπονητικά ή αγωνιστικά, ώστε την τελευταία 10ετία να 'χουμε μια συνεπή παρουσία στην διεθνή ποδοσφαιρική σκηνή, με συχνές συμμετοχές στα μεγάλα ραντεβού.

Όπως και να το κάνουμε, όταν κάποτε πανηγυρίζαμε νίκες μόνο επί της παρέας των ΛΜΛ (Λουξεμβούργο, Μάλτα, Λιχτενστάιν), οφείλουμε αναγνώριση σε όσους μας επιτρέπουν να περπατάμε με τον κεφάλι ψηλά όποτε διεξάγεται ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο κύπελλο.

Υπ' αυτή την έννοια λοιπόν, ως Έλληνες φίλαθλοι, δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για την ομάδα που εξ' ορισμού υποστηρίζουμε και χειροκροτούμε στις επιτυχίες της, όπως θα τη χειροκροτήσουμε και τώρα, αν καταφέρει να πάρει το εισιτήριο για τη Βραζιλία, έστω και μέσα απ' τη διαδικασία των μπαράζ.

Το ερώτημα λοιπόν, όπως σκεφτόμουνα χθες βράδυ για να σκοτώσω το χρόνο στη διάρκεια του ματς, δεν είναι αν είμαστε ή όχι στο πλευρό της ή αν αμφισβητούμε ή όχι τις δυνατότητες της Εθνικής. Εξάλλου, κοιτώντας γύρω, δεν βλέπω ποια θα 'ταν εκείνα τα δημιουργικά χαφ που θα άλλαζαν άρδην την εικόνα της ομάδας και δεν καλούνται απ' τον Σάντος. Βλέπω όμως, όπως όλοι, ότι με Μανιάτη, Τζιόλη, Κατσουράνη και σία, δεν γίνεται προφανώς να παίξεις κι αλλιώς...

Γι' αυτό κι εκείνο που έχω να ρωτήσω τον καθέναν εκεί στην Ομοσπονδία ή στα ενδότερα της ομάδας, είναι αν υπάρχει ένας λόγος για να κάτσω να τους δω όταν παίζουν! Να τους δω ζωντανά στο γήπεδο ή απ' την τηλεόραση, χωρίς να βαριέμαι τέλος πάντων. Κι αν εν τέλει υπάρχει ένας σοβαρός λόγος ώστε να πάνε πέρα απ' τα αποτελέσματα και να ψαχθούν σοβαρά για το αγωνιστικό στιλ, είναι για να κρατήσουν τον κόσμο ενεργά κοντά τους. Ειδάλλως, το πρωτοφανές για την Ελλάδα, να διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια ένα κοινό που σταθερά στηρίζει την Εθνική, θ' αρχίσει ως φαινόμενο να φθήνει, γυρίζοντάς μας εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε... Στις άδειες κερκίδες και τις ισχνές τηλεθεάσεις!

Μα ούτε με το Λιχτενστάιν περισσότερες από 2,5 φάσεις;

Κι αν υπάρχει κάποιος αναγνώστης που νομίζει πως όλα αυτά τα λέω εκ του ασφαλούς και χωρίς συναίσθημα, θα του απαντήσω πως αν η ΑΕΛ είχε τέτοια εικόνα με την Πρέβεζα και την Κρανούλα κι ας είχε κερδίσει "μισό-μηδέν" κι ας είχε πάλι το απόλυτο, οι 6 χιλιάδες πιστοί του Αλκαζάρ, θα γίνονταν εύκολα 5 χιλιάδες αύριο και 4 μεθαύριο!

Εν κατακλείδι, για να πας στο γήπεδο ή για να δεις στην τηλεόραση ακόμη και την ομάδα σου, την ομάδα της χώρας ή της καρδιάς σου, πρέπει να σου επιτρέπει να την αντέχεις και κατ' ελάχιστο, να μη βαριέσαι! Τόσο απλό είναι το ζήτημα και δεν χρειάζονται ούτε ακρότητες, ούτε παρεξηγήσεις, ούτε άστοχα πανηγύρια, ούτε ειρωνίες... Μόνο προβληματισμός!