Η ομάδα μου

Είμαι από τους δημοσιογράφους ή για το ειδικότερον, αθλητικογράφους, που δεν έκρυψαν ποτέ τη συλλογική τους προτίμηση, δηλώνοντας υποκριτικά πως υποστηρίζουν "Εθνική Ελλάδος"...

Ναι, είμαι ΑΕΛ ως το κόκκαλο και σ' όποιον αρέσει!

Το κατάλαβα πολύ μικρός για να το αρνηθώ ως ενήλικας, ζώντας ενδιάμεσα και την ολόχρυση δεκαετία του '80. Ήταν σ' έναν αγώνα με την ΑΕΚ, στο ξερό Αλκαζάρ, που μια κεφαλιά του Νικολούδη από φάουλ του Δομάζου, νίκησε τον Μπουντόλο. Σύμφωνα μ' αυτό που νόμιζα και νόμιζαν και οι φανατικά "Ενωσίτες" θείοι μου, θα 'πρεπε να πανηγυρίζω. Εγώ γιατί στενοχωρήθηκα όμως; Το παιδικό μου μυαλό έδωσε την απάντηση ώρες μετά, όταν ο προβληματισμός έβαλε τα δεδομένα στη σειρά. Άρα, κατέληξα, είμαι ΑΕΛ, γιατί η ομάδα σου δεν είναι αυτή που επιλέγεις, είναι αυτή που σε κάνει να αισθάνεσαι...

Ο "φανατισμός" ήρθε αργότερα, όταν άρχισα ν' αντιλαμβάνομαι πως η συγκίνηση δεν προκύπτει μόνο απ' το χρώμα της φανέλας, το έμβλημα και την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Προκύπτει κι απ' το γεγονός πως αυτός ο σύλλογος έχει αξίες τις οποίες υποστηρίζει ουσιαστικά σε βάθος χρόνου, γεγονός που τον καθιστά και διαφορετικό και μοναδικό στο ποδοσφαιρικό μας στερέωμα. Αξίες και φιλοσοφία που συνάδουν μ' όσα πιστεύω για την ίδια τη ζωή. Αυτό το "μόνοι εναντίον όλων", που κάνει την ένταση των συναισθημάτων, θετικών κι αρνητικών, να μη συγκρίνεται με την αντίστοιχη αίσθηση που μπορεί να 'χει ο οπαδός οποιασδήποτε άλλης ομάδας.

Τη μοναδικότητα αυτή ενίσχυσε η πορεία του ίδιου του συλλόγου στον χρόνο. Η ΑΕΛ έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα που πήρε πρωτάθλημα και ταυτόχρονα, η μοναδική πρωταθλήτρια που έφτασε στα πρόθυρα της Δ' Εθνικής. Έγινε η πρώτη ομάδα της περιφέρειας που έπαιξε τέσσερις τελικούς κυπέλλου και μάλιστα, κατέκτησε δύο φορές το τρόπαιο, νικώντας (όχι τον Ηρακλή, όπως ας πούμε η Καστοριά μια φορά κι ο ΟΦΗ μια δεύτερη) τον πρωταθλητή τότε ΠΑΟΚ και τον κραταιό σε επίπεδο επιρροής και κυρίως στα οικονομικά, Παναθηναϊκό.

Επίσης, η ΑΕΛ έγινε η πρώτη ομάδα της περιφέρειας που έπαιξε στους "8" ευρωπαϊκής διοργάνωσης, στους ομίλους του Europa League, αλλά και στα play offs της Super League, στα οποία δικαιούνταν να βρίσκεται από έναν χρόνο πριν. Έπαιξε όμως και το κατ' εμέ κορυφαίο ματς της ιστορίας της, την επιβίωσή της, σ' εκείνο το συγκλονιστικό 3-3 στα Χανιά!

Για όλα αυτά και γι' άλλα πολλά, που προκύπτουν μέσα απ' τα ταξίδια και τις αναμνήσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν απ' τα γήπεδα των Περιβολίων, του Πολυκάστρου, της Κρύας Βρύσης, του Λεωνιδίου και των Ψαχνών, ως και τις περιπέτειες του Ewood ή του Goodison Park και του Πανθεσσαλικού κι από τα λάστιχα στον κόμβο της οδού Βόλου, ως τον θρύλο του Αλκαζάρ και την ακόμα θολή... λάμψη του AEL FC ARENA, ένα έχω να πω...

Είμαι περήφανιος που είμαι ΑΕΛ!

...Και φυσικά, για όλα αυτά μαζί είναι που λατρεύω το τραγούδι της κερκίδας, που το θεωρώ κορυφαίο όλων των εποχών και λέει:

"Πρώτη φορά σ' είδα παιδί

και στη ζωή μου έβαλες χρώμα βυσσινί,

μεγάλωσα στο πέταλο,

μνήμες και όνειρα αρχίζουν από δω...

ΑΕΛάρα είσαι μοναδική,

τι να μας πούνε όλοι αυτοί,

ζήσαμε Γ' Εθνική,

μα πάντα είμασταν εκεί,

όλη μας τη ζωή"...